Այս ստեղծագործությունը՝ կազմված իրարից տարբեր մի քանի պատմություններից, կապված էր քաղաքավարության հետ։ Քաղաքավարի լինելը բնական է, որ պետք է և հարգալից վերաբերմունք է դրսևորում դիմացինի հանդեպ, սակայն ինչպես ասում են՝ ամեն ինչ չափի մեջ է պետք։ Մենք հաճախ սկսում ենք կառավարվել այդ քաղաքավարության կանոնների կողմից, մեր յուրաքանչյուր քայլը, խոսքը, արարքը կապված է լինում այդ կանոններից։
Մենք չենք կարողանում անել այն ամենն ինչ կամենում ենք, քանի որ դրանք կարող են քաղաքավարի չդիտվել։ Եվ այս կերպ էլ ապրում էին Պարոնյանի ստեղծագրծության հերոսները… նրանք զոհ էին դարձել այդ քաղաքավարության կանոնների, և դա շատ «սրտաճմլիկ» էր թվում կողքից, այնինչ, մենք՝ ինքներս հաճախ այդպես չկամենալով ենք որոշ գործողություններ կատարում։ Ըստ իս պետք է վերջ դնենք այս կանոններին, որոնք տրամաբանությունից դուրս են։ Ինչու՞ են դուրս, որովհետև դրանք մեզ սկսում են խանգարել ապրել հանգիստ, ստեղծագործել այնքան, որքան կցանկանանք, խոսել ազատ և այդպես շարունակ…
Կարևոր է հասկանալ, որ ոչ ոք մեզ չի կարող դատել կամ պարտադրել, որ մենք անենք այս կամ այն բանը։ Ոչ ոք իրավունք չունի խանգարել մեր հանգիստ կյանքը, իր քաղաքավարության կանոններն առաջ քաշելով։ Եվ եթե մենք ցանկանում ենք ինչ-որ բան անել, ապա կարող ենք անել առանց այդ քաղաքավարության կանոնները հաշվի առնելու։ Միևնույն ժամանակ էլ չպետք է մոռանանք, որ ամեն ինչ պետք է լինի «ցենզուրայի» մեջ…
Հակոբ Պարոնյանն իր այս ստեղծագործությունով մեզ ցույց տվեց՝ թե որքան են քաղաքավարության կանոնները մեզ խանգարում՝ հանգիստ ու «մարդավարի» ապրել։
ԱՐԱՔՍ ՔԱԼԻՋՅԱՆ 